АКАДЕМИК КАПЛАН БУРОВИЋ: Порекло Албанаца у Србији (Косово и Метохија), у Македонији, Црној Гори и Грчкој

Albanci pretendiraju da su meštani, autohtoni u Albaniji i svuda naokolo1), u Srbiji (Kosovo i Metohija), Makedoniji, Crnoj Gori i Grčkoj. Što više i dalje: duboko u Srbiji i Makedoniji2), duboko u Crnoj Gori i Grčkoj, u Bosni i Hercegovini, u Hrvatkoj i Sloveniji, pa i preko mora, u Italiji i u Egiptu. A gde ne?! Jedan je Albanac, sa jednom nogom (!) stigao u Japan. Mora da je i on tamo autohton, jer – prema Albancu Anton Gojçaj – i Tokio su izgradili i nazvali tako pra-pradedovi Albanaca – Pelazgi. Po njihovom akademiku, prof. dr Mark Krasniqi, gdegod bili Albaci na Balkanu, kod svoje kuće su. Jer, po njemu i svim Albancima, Balkan je prćija, koju su im ostavili u nasljedstvo njihovi pradedovi Iliri. Jedan drugi Albanac, doduše ni akademik, ni profesor, niti doktor nauka, ali zato “ve-e-eliki” istoričar, zove se Preljoc Margiljaj, pretendira da su Albanci prvi narod u Evropi, pa – autohtoni – kod svoje kuće – i u Londonu.

Impenjiran abanologijom od rane mladosti i najpriateljskije raspoložen prema Albancima uopšte, posebno prema albaskoj dijaspori kod nas – u Jugoslaviji, pošto sam preboleo kao i mnogi drugi indoktrinaciju sa falsifikovanom istorijom albanskog naroda, preko mojih studija (gde navodim dokumenta, činjenice i svedočanstva svetski poznatih albanologa, kao i lično moja!) pružio sam svetu na albanskom i drugim jezicima dovoljno argumenata, kojima sam jasno i nedvosmisleno dokazao da Albanci nisu nigde na Balkanu (ni u samoj Albaniji!) autohoni, niti genealoški sledbenici Ilira, ponajmanje Plazga.3)

Pošto su došli iz Azije u Evropu i na Balkan, pošto su se smestili u Mat, oblast današnje Srednje Albanije, enormnim množenjem i asimiliranjem keltskog plemena Albanoi, Srbo-Crnogoraca, Makedonaca, Vlaha i Bugara, toliko su se namnozili, da ih više ta oblast nije zapremala, pa su izašli iz nje i počeli da albaniziraju oblasti oko nje.

U mojoj studiji Ekspanzija Albanaca4) govorio sam opširno o tome, navodeći dokumenta i svedočanstva, kako su ovi Albanci iz veka u vek i deo po deo albanizirali nekadašnju rimsku oblast Prevalis. Tamo sam naglasio da su Albanci došli u Mat u IX veku nove ere i da su do XVI veka albanizirali Prevalis na severu do reke Drim i obala Jadranskog mora, na istoku – do reke Crni Drim, na jugu – Severni Epir do granica sa današnjom Grčkom i obala Jonskog mora, i na Zapadu – Prevalis do obala Jadranskog mora, ali bez gradova, gde je stanovništvo još uvek bilo u većini nealbansko, između ostalog i slovnesko (Srbo-Crnogorci, Makedonci i Bugari).

U XVI veku, pa i početkom XVII veka, na severu i istoku – rekom Drim i Crni Drim – Albanija se graničila sa Crnom Gorom, Srbijom i Makedonijom, koje su – kao i Albanija – bile okupirane od Turaka.

Zahvaljujući turskoj okupaciji, koja nije poznavala granice prethodnih država, Albanci su ne samo iz veka u vek, već i iz decenije u deceniju, pa i iz godine u godinu, continuamente (neprekidno) – kako to priznaje biskup Matija Mazarek, emigrirali iz jedne strane u drugu (posebno iz Albanije na Kosovo!) i tako prodirali u nove oblasti, vršili svoju ekspanziju i albanizaciju na sve strane.

Oni su ovu ekspanziju vršili pojedinačno i samoinicijativno. Selile su se pojedine porodice, pa i pojedina bratstva. S vremena na vreme selila su se i po nekoliko bratstava, čitavi delovi plemena, hiljadama ljudi. Kako rekosmo, selili su se samoiniciativno, iz svakakvih razloga, ali i organizovano, pozvani od turskih aga, begova i paša, vezira, koji su imali potrebu za radnu snagu po njihovim čiflucima. Selili su se i vojnim akcijama, kao isučeni mač turskih sultana, pustošeći i pljačkajući, paleći i žareći, ubijajući, trebeći nemilosrdno hrišćanje, posebno Srbe.

Gdegod su stigli, oni su se enormno množili, a istovremeno su vršili i asimilaciju onih koje su našli tamo, koji su se spasili na ko zna kakav način turskog i njihovog, albanskog handžara.

Laonik Halkokondilos (1423-1487) svedoči:

 

« (Arvaniti = Albanci) Zatim su grabili i razarali imanja Grka i napadajući (Grke) oteli su im sve što su imali, stoku i tovarne životinje. Ove narodnosti (Albanci) su sve nomadi i ni na jednom mestu nemaju njihovo ustaleno mesto boravka.»5)

 

I sami albanski istoričari, kao K. Božori i F. Ličo, primorani su da priznaju:

 

« Može se misliti, znači, da su Albanci počeli da silaze u grčke pokrajine…još krajem XI. i početkom XII. veka, ali njihova masovna emigracija posebno se zapaža u prvoj polovini XIV veka, najviše u vreme Stefana Dušana.»6)

 

Ovi su se Albanci instalirali na tuđa ognjišta, na tuđa imanja, kao čifčije ili kao obični otimači, okupatori. Oni se instaliraju na ognjišta Grka, Makedonaca, Srba i Crnogoraca, zauzimajući posede ubijenih od Turaka (i od njih !), kao i mesta progonjenih i iseljenih starosedelaca.

Preko reke Drim i Crni Drim, u oblasti predturske Crne Gore, Srbije i Makedonije (danas Severna Albanija), oni su počeli da prelaze pojedinačno i u prethodnim vekovima, ali posebnu ekspanziju čine u XVIII veku. Tada oni tamo postižu većinu stanovništva, naravno – po selima, jer po gradovima još uvek su u većini Sloveni.

Još u XVIII veku ovi Albanci, pojedinačno, prelaze i preko granica današnje Albanije, na teritorije današnje Crne Gore, Srbije (Kosova i Metohije) i Makedonije.

Nesumnjivi albanski prijatelj, spreman i da falsifikuje istoriju Kosova u prilog albanskog ekstremnog nacionalizma, Englez Malcolm Nöel prinuđen je da prizna:

 

“U nekim katoličkim dokumentima beleženi su i slučajevi dolaska Albanaca na Kosovo iz Severne Albanije. Pjetar Mazreku, godine 1624, raportirao je iz Prištine:“Pre kratkog vremena, deset katoličkih porodica dođoše iz Albanije da žive ovde”; u Suhoj Reci, godine 1637, Ðerđ Bardhi nađe 15 katoličkih porodica, koje su pobegle sa planina Dukađina (Albanija) “zbog ubica”; dok Gregor Mazreku nađe neke Albance u obližnja sela, godine 1651, koji isto tako “behu pobegli sa gora”. On isto tako ističe da su većina od njih prešli u muslimansku veru čim su stigli tu. Postoji mogućnost da su ljudi bežali iz Malesije (Albanije) ili zbog krvne osvete ili zato što su bili kažnjeni prema propisima Kanuna Leke Dukađinca (koji, kako se zna, kaže da onima koji su krivi za ozbilne zločine, spaljuju im se kuće i isključuju se iz plemena, proteruju). Takvi ljudi, čim stižu u nove krajeve, osećali su sebe ne baš toliko bliskim sa mesnom katoličkom zajednicom, tako da su lakše prelazili na islamsku veru…Jedna grupa od 35 albanskih katoličkih porodica iz Albanije, godine 1637. beše stigla u rudarskom mestu Kratovo, na istoku Skoplja…”7)

 

Posle ovoga, ovaj engleski sveznalac, bez i najmanje stida pobija sebe rečima: “Ovo svedoči i obara ideju dolaska Albanaca na Kosovo iz Severne Albanije”.

 

U XVIII veku Albanci prelaze na Kosovo masovno. Ovo se nastavlja i u narednim vekovika, pa i dan-danas.

Izvolite nekoliko činjenica:

 

1. Arhivska dokumenta

Skadarski vezir Hudaverdi Paša, godine 1701, preselio je na Kosovo iz Klimenta (Kelmendi – danas oblast Severne Albanije) 2.000 Albanaca, da mu tamo (na Kosovo !) obrađuju čifluk i da mu plaćaju dažbine.

Kao Hudaverdi Paša činili su to i mnogi drugi veziri, paše, begovi i age. Posle turske okupacije Kosova i Metohije, oni su imali tamo čifluke, svoje feude, koji su njima dati od turskog sultana za razne usluge prema njemu i carevini. O ovome govore dokumenta turskih arhiva8). O ovome, u poslednje vreme, bili su prinuđeni da govore i sami albanski istoričari. Evo šta kaže jedan od njih, albanski istoričar dr Selami Puljaha, koji je šovinistički raspoložen prema svim Slovenima, a posebno prema Srbima, Makedoncima i Crnogorcima, ne manje i prema Grcima:

 

“274 (albanskih) porodica, sa oko 2.000 duša, Hudaverdi Paša je preselio sa Klimenta na zemljišta koja je on posedovao na Ravnini Peštera, nedaleko od Novog Pazara.”9)

 

Veziri, paše, begovi i age preseljavali su Albance sa albanskih gora u Srbiju (Metohija, Kosovo i Raška-Sandžak), u Makedoniju, Grčku i Crnu Goru, zajedno sa njihovim ženama i decom, porodično, nastanjujući ih tamo za svagda na ognjišta Srba, Makedonaca, Crnogoraca i Grka. Još više Albanaca silazilo je sa albanskih gora u oblasti susednih zemalja ličnom inicijativom, primorani pre svega od prirasta stanovništva i nedostatka sredstava za život, zatim i iz drugih raznoraznih razloga, kao što su krvna osveta, proterivanje i dr. Koliko za primer spominjemo biskupa iz XVIII veka Matija Mazarek, koji doslovno kaže: “Neprekidno, mnoge katoličke porodice silaze ovde (na Kosovo!) sa albanskih gora…” Spominjemo i savremenu albansku novinarku Elira Čelu, koja piše o jednoj albanskoj porodici, preseljenoj iz Mirdite (oblast Srednje Albanije) na Kosovo zato što su je proterali sami Albanci, zbog prekršaja običaja mesta10). Albanac Nafi Čegrani, iz Makedonije, okolina Gostivara, piše za svog dedu, za koga kaže da je sišao tu, u Makedoniji, iz Mata, oblast Srednje Albanije11). Nijazi Sulča, Albanac iz Peći, piše o svojim pretcima i kaže da su oni poreklom iz Skadra. Otuda su se premestili u Nokšić Crne Gore (okolina Plava), pa su otuda sišli u Peć (Srpska Metohija)12).

Pred ovim najneporecivim činjenicama i dokumentima, albanska istoriografija, i pored svog ekstremnog nacionalističkog, najšovinističkog i najantinaučnog stava, bila je prinuđena da se preda. Evo što priznaju albanski istoričari u službenom izdanju istorije njihovog naroda:

 

« U XVII veku…u albanskim gorama stanovništvo se namnožilo opet do tog stepena, da je njihov opstanak na tim prostorijama postao nemoguć. Potreba za obradivom zemljom prinudila je čitave mase gorštaka i seljaka da zajedno sa porodicama i stokom emigriraju…u ravnine Kosova, Dukađinskoj ravnini (Metohija.-KB), Kičevo, Gostivar, Tetovo (Makedonija.- KB) ».13)

 

U istoj „HISTORIJI“, na str. 215-216, albanski akademici i istoričari kažu:

 

“Iseljavanja gorštaka (Albanaca), koja su počela još u prethodnim vekovima, uzeše velike razmere…Oni, zajedno sa njihovom stokom, rasprostreše se na severu do vrata Raguze (Dubrovnika – Hrvatska) i na okuci Dunava, dok su se na jugu naselili do Epira južnog i Thesalije. Polako oni stižu do Atike i u Moreji (Peloponez – Grčka) prebacujući se i na neka ostrva Egejskog mora, kao na ostrvu Eubeja, Hidra, Specija, Paros i td.”

 

Znači – u XVII veku, u albanskim gorama, među tamošnjim stanovništvom, natalitet enormno raste, te su se Albanci selili iz gorskih katuna (= sela) Albanije u ravne pokrajine Crne Gore, Srbije (Kosovo i Metohija, pa i u Raškoj-Sandžak, do okuke Dunava!), Makedonije, Grčke (do njenih ostrva), pa i u Hrvatskoj do vrata Dubrovnika i do samog Zadra. Ovo iseljavanje je bilo permanentno, iz veka u vek, pa i iz decenije u deceniju, iz godine u godinu. Nekada veće, masovno, kolektivno, a nekada manje, individualno, zavisno od priraštaja stanovništva i raznih zbivanja. A zna se da su se Albanci množili i množe i dan-danas više od ma kojeg naroda na svetu.

Ipsissimus Akademik Čabej, u njegovom raportu, održanom 1972. godine na Prvoj skupštini studija o Ilirima, u Tirani, suočen ovim činjenicama priznaje da teritorija gde DANAS žive Albanci, u Albaniji i u susednim zemljama, „NIJE TERITORIJA RISTRIKCIJE (= sažimanja, kako to pretendiraju ostali albanski „naučnici“), VEĆ JE TERITORIJA EKSPANZIJE“.14)

Albanci (ili kako su oni sebe nazivali ARBNEŠ, u poslednje vreme ŠĆIPETAR, preko GEGA i TOSKA) emigrirali su iz Albanije i u najdublje pokrajine Srbije, Crne Gore, Makedonije i Grčke. U Jugoslaviji su stigli do Zadra Hrvatske, do Slavonije i Slovenije. U pravcu istoka oni stižu u Bugarsku, Rumuniju i Rusiju, u današnju Tursku, gde pretendiraju da su 4.000.000 Albanaca, ali sigurno nisu ni 400.000. U pravcu zapada oni stižu u Austriju, Italiju i Švajcarsku, preko mora i okeana, na kraju sveta15).

I svuda gde su, pretendiraju da su autohtoni, unuci i praunuci Ilira, Pelazga, i – ako se kasnije bude saznalo da je i pre Pelazga živeo na Balkanu koji drugi narod – budite sigurni da će ovi Albanci pretendirati da su GENETIČKI SLEDBENICI i tog naroda.

U Grčkoj Albanci pretendiraju da čine 2/3 stanovništva. Sigurno opet imamo posla sa jednom ultrauveličanom, hiperboličnom cifrom, kao što su, uopšte, sve njihove cifre ovakve prirode, hiperbolične.

 

2. Plemenska pripadnost

Svi Albanci Severne Albanije pripadaju jednom od 12 albanskin plemena, naime: Beriša, Bitići (Bytyçi), Gaši, Hoti, Kabaši, Kelmendi, Krasniće, Sopi, Šalja, Škreli, Šoši i Thači.

Svako od ovih plemena, u Severnoj Albaniji, ima svoju tritoriju, kuriju, svoju oblast, koja se naziva po imenu plemena koje tu živi, ili se pleme nazvalo po imenu oblasti, u kojoj se nastanilo, dolazeći ekspanzijom iz Srednje Albanije, iz pokrajine Mat, o čemu piše i poznati nemački istoričar, akademik, prof. dr Georg Stadtmüler.

U Albaniji ova plemena žive zasebno, svaki u svojoj kuriji. Nijednom članu jednog plemena ne dozvoljava se da se instalira za boravak i život u kuriji drugog plemena. I samo za jedan kamen svoje kurije ova su se plemena međusobno klala i krvarila.

U Srbiji (Kosovo i Metohija), u Makedoniji i Crnoj Gori, imamo ista albanska plemena, upravo ova. Apsolutno nijedno drugo pleme. Ali ovde nijedno nema svoju teritoriju, kuriju, pokrajinu svoju. Ona žive zajedno, izmešana. U istom selu imamo porodica iz plemena Beriša, Krasniće, Gaši, Šoši, Šalja i drugih.

Ova činjenica je dovoljna da se ubedimo da porodice ovih plemena nisu meštani u Srbiji (Kosovo i Metohija), u Makedoniji i Crnoj Gori, već da su tu došli iz Severne i Srednje Albanije. U Makedoniji ima i albanskih došljaka iz Srednje i Južne Albanije.

Oni Albanci Srbije, Makedonije i Crne Gore, koji ne pripadaju nijednom od pomenutih plemena, pretežno su albanizirani Sloveni (Srbi, Makedonci i Crnogorci), kao i albanizirani pripadnici ostalih naroda: Aromuni (Vlasi), Grci, Turci, Romi, Cigani, Čerkezi, Ermeni, Tatari i dr.

Poreklo Albanaca na Kosovo iz Albanije i njihovu pripadnost jednom od 12 albanskih plemena priznali su svi oni koji su se bavili istorijom porekla Albanaca na Kosovo. Među njima i oni koji su se kompromitovali ne samo kao očiti prijatelji Albanaca, već i kao ljudi otvoreno tendenciozni, koji svakako nastoje da navrću vodu na veliko-albanski mlin, pa i falsifikovanjem istorije. Kao takvog spominjem ovde Engleza Nöel Malcolm-a, koji doslovno kaže:

 

“veći deo Albanaca Kosova poreklom su od plemena ovih planina”.16)

 

Misli na planine Severo-istočne Albanije i predela Malesi e Madhe, koja se nalazi iznad Skadarskog jezera (unutar granica Albanije). Na str. 16 nastavlja:

 

“U Malesiji, svako pleme je imalo svoju teritoriju, sačinjena od ispaša i od jedne udoline ili nekoliko nenastanjenih klanaca. Na Kosovo, gde su se pripadnici raznih plemena izmešali, ovaj teritorijalni princip teško da se mogao upražnjavati…”

 

Kako vidite on ne jednom priznaje da su Albanci Kosmeta došljaci iz Albanije. Posle ovoga, u produžetku svog ćitapa veliko-albanske ideologie pretendira: “Ovo svedoči i obara ideju dolaska Albanaca na Kosovo iz Severne Albanije”.

 

Ovakvim se rezonovanjem ne brani istina i ne piše istorija. Falsifikovanje istorje Albanaca Albanije i njene dijaspore nije služilo i ne služi Albancima. Ono je služilo i služi samo Kapitalu. A gospodin Nöel Malcolm je bio i ostao njegov najamnik.

 

3. Prezimena

Albanci (i ne samo Albanci !) prilikom iseljavaju iz svog mesta u neko drugo mesto, imaju običaj da uzmu za prezime naziv svog mesta, svog sela, grada, pokrajine, planine ili doline, reke.

Albanci Srbije (Kosovo i Metohija), Makedonije i Crne Gore, ako ne drže kao prezime ime svog plemena, imaju ovakva prezimena:

 

Allamani ;

Bashori, Bashota, Bici, Bllaca, Bodinaku, Boksi, Bokshi, Brisku, Bushati ;

Currani, Curri ;

Dajçi, Dardha, Dibra, Dobraçi, Doçi, Domni, Draçini, Dukagjini ;

Elshani ;

Fani ;

Gajtani, Gega, Gojani, Gora, Gorani, Gurzaku ;

Hasi ;

Iballa, Ishmi, Ishmaku ;

Jubani ;

Kaçinari, Kastrati, Kolgecaj, Koliqi, Kruma, Kryeziu ;

Leshi, Lisi, Luma ;

Mala, Mati, Mavriqi, Metohi, Miloti, Milla, Mirdita, Mjeda, Morina, Muriqi, Mushani ;

Nikaj, Nikçi ;

Paci, Pecaj, Peza, Peraj, Perashi, Poga, Progri, Puka, Pulaj, Pulti ;

Reçi, Roboshta ;

Rragami ;

Samrishti, Selishta, Selita, Starova, Stavileci, Suli, Suma, Surroi ;

Shata, Shijaku, Shiroka, Shllaku, Shurdha ;

Toska ;

Vela, Villa, Vukatana ;

Xhuheri ;

Zadrima, Zaganjori ;

Zherka i dr.

 

Sva ova prezimena su imena sela, gradova i pokrajina Albanije (!), što bezdrugo svedoči da su njihovi nosioci poreklom otuda, iz Albanije, a ne meštani (autohtoni!) Kosova, Metohije, Makedonije ili Crne Gore. Šta više, mnogi od Albanaca Jugoslavije i sami pamte doseljavanje svoje ili svojih predaka iz Albanije17), iako nemaju takvo prezime što bi ih potsetilo na svoje poreklo. Međutim mnogi od njih imaju i svoje rođake u Albaniji, pa održavaju i veze sa njima, što nam opet dokazuje da su na teritorije Jugoslavije (Kosmeta) došljaci.

 

4. Jezik – dijalekat

Albanci Kosova, Metohije, Makedonije i Crne Gore govore isti jezik, isti dijalekat, koji se govori i u Severnoj Albaniji, ili u Srednjoj i Zapadnoj, odnosno Južnoj Albaniji. Jednom rečju – dijalekte Albanije, a ne neki posebni, mesni dijalekat, drukčiji od dijalekata Albanije. Ovu činjenicu priznaju i sami albanski naučnici, filolozi i akademici. Evo što kažu oni konkretno:

 

“…albansko stanovništvo (Kosova)…ima ISTI DIJALEKAT…sa onim koji govore Albanci koji žive u Severnoj Albaniji, kao upravni nastavak kojeg stanovništva i jesu”.18)

 

Onda, zar ovo nije jedno samopriznanje albanskih naučnika da su ti Albanci Kosova i Metohije došljaci iz Severne Albanije?! Da nisu došljaci iz Severne Albanije (Najviše, od turske okupacije pa naovamo iz veka u vek, obnavljajući ovako stanovništvo sa novim došljacima), jezik Albanaca Kosova i Metohije bi se razlikovao od jezika Albanaca Severne Albanije više nego što se to razlikuje jezik Toskinaca i Ljaba (Južne Albanije) od jezika Geginaca Srednje i Severne Albanije.

A da su Dardanci (kao što pretendiraju!) njihov bi jezik bio toliko različit, da se nijedan Albanac, ni iz koje pokrajine Albanije, ne bi mogao razumeti sa njima, i kad bi bili Albanci potomci Dardanaca.

Ja sam detaljno, sa najvećom naučnom akribijom analizirao jezik albanske dijaspore Ulcinja (Crna Gora) i tom sam monografijom, dokazujući činjenicama da je to narečje poreklom iz Južne i Srednje Albanije, branio drugu diplomu 1969. godine na Državnom universitetu u Tirani19). Moji naučni stavovi te monografije u punoj su opreci sa službenim stavovima albanskih vlasti, pa i sa izjavljenim stavovima samih članova džavne komisije (na čelu koje je bio akademik prof. Mahir Domi), pred kojom sam branio diplomu. Danas – 1999. godina – Albanci su počeli i preko štampe da priznaju da u njihovoj nauci, albanologiji, pretstavljam diversiju, što su službeno izjavili i 1971, kad su me za ovu diversiju kaznili na 43 godine zatvora. Komisija je, i pored toga, ocenila moj diplomski rad najvišom ocenom. Izjavila je da će je odmah i objaviti, ali to nisu dozvolili organi tajne političke policije Sigurimia, koji su mi oduzeli i diplomu, dok su u matičnu knjigu diplomiranih, pored mog imena, napisali: « Izbačen sa studija zbog lošeg političkog držanja ».20)

CARTA CANTA!

 

5. Običaji i tradicije

Običaji i tradicije Albanaca Kosova i Metohije, Makedonije i Crne Gore, su isti sa običajima i tradicijama Albanaca Severne Albanije, odnosno Srednje ili Južne, odakle su došli. I ovo su prinuđeni da priznaju sami albanski etnografi. Evo što kažu:

 

“…albansko stanovništvo (Kosova) … ima ISTE OBIČAJE I TRADICIJE kao i stanovništvo koje živi u Severnoj Albaniji, kao upravni nastavak kojeg stanovništva i jesu”.21)

 

Onda, zar opet nemamo jedno priznanje albanskih naučnika da su tu, Albanci Kosova i Metohije, odnosno Makedonije i Crne Gore, došljaci iz Severne Albanije, odnosno iz Srednje i Južne Albanije?!

Kretanje Albanaca iz Albanije prema Kosovu i Metohiji, prema Makedoniji i Crnoj Gori je poznato, dokumentirano i priznato, kako videsmo, i od samih albanskih naučnika, dok kretanje Albanaca u suprotnom pravcu, iz jugoslovenskih oblasti prema Albaniji, nepoznato je.

 

6. Etnonim  G E G A

Albanci Srbije (Kosova i Metohije), Crne Gore i jednog dela Zapadne Makedonije, su  G E G E, Geginci, što znači da su iz pokrajine koja se na albanskom jeziku naziva  G E G N I – GEGNIJA.

Gdje se nalazi  G e g n i j a?

Pokrajina Gegnija nalazi se oko Tirane22), koja je prestonica Albanije. Znači – u današnjoj Srednjoj Albaniji, u pupak Albanije.

Oni koji sebe u Americi nazivaju Albancima sigurno je da nisu iz Amerike (autohtoni!), već iz Albanije. Isto tako i oni koji se u Srbiji (Kosovu i Metohiji), u Crnoj Gori i Makedoniji nazivaju  G E G E, Geginci, sigurno je da nisu meštani, iz Srbije (Kosova i Metohije), ni iz Crne Gore, ni Makedonije, već iz Gegnije.

Ovo je elementarna logika problema koji tretiram, logika porekla Albanaca u pokrajinama Jugoslavije, odnosno Srbije, Makedonije, Crne Gore i Grčke.

Istina je da se kasnije geografski pojam GEGNIJA proširio i na pokrajine Mata, Mirdite, Dukađina, što više i preko Drima, ali ne i preko granica današnje Albanije. Ovo rasprostiranje, širenje imena Gegnija za sav Sever Albanije, pripada novom vremenu, što priznaju i albanski akademici23), pa je to prinuđen da prizna i Nöel Malcolm, i pored svih nastojanja da falsifikuje istoriju albanskog naroda u kolotečini njihovih veliko-albanskih pretendiranja.

Geografski pojam GEGNIJA sigurno je stvoren od plemena ili bratstva Albanaca, koje, napuštajući pokrajinu Mata, nastanilo se u okolini Tirane i vremenom dalo je to ime oblastima gde su živeli, uobičajena i poznata pojava u istoriji. Odavde je ovo ime počelo da se širi naokolo, kasnije i na Severu, zajedno sa širenjem ovih Albanaca. Znači ovo ime nije se širilo ni vetrom niti administrativnim putem, već iseljavanjem Gega iz Gegnije na sve strane Severne i Istočne Albanije. Njihovim iseljavanjem preko aktuelnih granica Albanije, oni su zadržali za sebe ime Gega, ali nisu uspeli da to ime nametnu i oblastima, koje su naseljavali u Srbiji (Metohija i Kosovo), u Makedoniji i Crnoj Gori. Zašto? Albanci su tu bili u manjini, pa kao što nisu mogli da slovenskoj većini nametnu to ime, dan-danas nisu uspeli ni da te oblasti nazovu Gegnijom.

Na Jugu današnje Albanije, negde u isto vreme, pojaviše se imena TOSKA i LJAB, po kojima se nazvaše oblasti nastanjene od Albanaca Južne Albanije TOSKNIJA i LJABRIJA. Ova imena, kao i ime MUZEĆEJA (aromunsko!) nisu dopustila širenje imena Gegnija prema Jugu Albanije, kao što Toskinci, Ljabi i Muzećari nisu dozvolili širenje ni Geginaca u tom pravcu, ma da su jedan deo Geginaca uspeli da prodru i na jugu reke Škumbini, koja deli Gegniju od Tosknije i Muzećeje.

Ime GEGA zamenilo je na Severu ime ARBËN, dok će na jugu ovo ime (Arbën) zameniti ime TOSKA i LJAB. Kasnije, u XVIII veku, pojaviće se novo ime ŠĆIPETAR, koje se vremenom uopštilo za sve Albance Albanije i dijaspore naokolo, ali ne i za one u Zadar, na grčkim ostrvima i u Italiji, koji se i dan-danas nazivaju Arbën, što svedoči da se njihovo iseljavanje iz Albanije desilo pre nazivanja Albanaca imenima Gega, Toska i Ljab.

Sa druge strane, činjenica što se Albanci Jugoslavije ne nazivaju Arbën, već Šćipetari, svedoči i dokazuje da su oni stigli tamo pošto su zaboravili ime Arbën i prihvatili za nacionalno ime ovo novo – Šćipetar. A to se desilo u XVIII i XIX veku. Nema sumnje da su i ranije pojedine porodice, pa i bratstva, sa nacionalnim imenom Arbën, prelazila današnju granicu Albanije i nastanjivala su se tamo za stalno, ali su oni tada bili malobrojni. Masovni dolazak Albanaca u XVIII i XIX vijeku, sa novim imenom – Šćipetar – primoralo je prethodne da zaborave ime Arbën i da prihvate ovo novo.

Ovo nam dokazuje delo albanskog pisca iz XVII vijeka, dr Petar Bogdan (1625-1689) koji se rodio i živeo na Kosovu, a koji u svom delu nigde ne spominje ime Šćipetar. Albance on naziva isključivo Arbën.

Iako se novo ime Šćipetar uopštavalo, ranija imena Gega, Toska i Ljab nastavljaju da žive uporedo i dan-danas, dok se ime Arbën kod ovih izgubilo i nema više nikakvog traga.

Ime  G E G A  ovih Albanaca dijaspore u Srbiji (Kosovo i Metohija), Makedoniji i Crnoj Gori, svedoči njihovo poreklo iz Gegnije, iz Albanije, dok ime Toska (Jugozapadna Makedonija) svedoči njihovo poreklo iz Tosknije.

Ime  A R B Ë N, kako smo to naglasili u jednoj drugoj studiji, potiče od imena  A L B A N – ARBAN. Albani su keltsko pleme, koje su Albanci-Šćipetari asimilirali u Matu, kad su tamo stigli u IX veku naše ere. Po njima se ta teritorija nazvala ALBANON – ARBAN(IJA). Ime teritorije su Albanci uzeli za svoje etničko ime, što svedoči da još nisu bili oformljeni kao etnos sa posebnim imenom. Činjenica što oni i to ime napuštaju i nazivaju se po imenima pokrajina, koje nastanjuju, ili po imenima svojih plemena, svedoči nam o niskom nivou njihove etničke svesti i kulture.

Jedva su u XIX veku uspeli da se svi okupe oko imena SHQIPETAR.

 

7. Toponimija

Toponimija Kosova i Metohije je čisto srpska. Isto tako i u Crnoj Gori i Makedoniji, gde toponimija ima slovenski oblik makedonskog jezika. U Grčkoj, bezdrugo je grčka.

I samo ime  K O S O V O  potiče od srpskog apelativa kos (=  francuski „merle“), za koji Albanci imaju apelativ mullenja. KOSOVO na srpskom znači « mesto ptice kos », dok na albanskom nema nikakvo značenje. Srbi su ovako nazvali tu oblast od prvog dana prispeća tamo, kad je Kosovo bilo opljačkano, porušeno i spaljeno od Varvara, opustošeno i obraslo u žbunje, šume. Setite se vizantijskog istoričara Prisk, koji je upravo tada obišao Dardaniju (kako se zvalo Kosovo u ta vremena), a koji nam je ostavio crno na belo neosporivo svedočansto da su Varvari pretvorili Dardaniju u “nenastanjenu pustinju”. Po šumama i žbunju Dardanije, kao kakva naricalka, kukala je ptica kos, koja nas i svojim crnim perjem (od Kosovskog boja!) potseća na srpske majke, isto tako u crno obvijene, koje su naricale za svojim ubijenim sinovima. Srbi su ovu oblast po toj ptici i nazvali Kosovo, od prvog dana svog prispeća tamo, kad su počeli da krče žbunje i šume, da bi je pretvorili još jednom u nastanjenu oblast. Ovo nam dokazuju i ostali istoimeni toponimi širom Balkana, gde aktuelno žive (ili su živeli !) Srbi. Imate ih i u Albaniji, gospodine Malcolm! Engleski falsifikator istorije Kosova Nöel Malcolm, idući na ruku veliko-albanskim falsifikatorima, učinio je sve da porekne ovo, iako zna sasvim dobro da je i najveći albanski etimolog, akademik prof. dr Ećrem Čabej, priznao kao sasvim naučnu i neoporecivu etimologiju od srpskog apelativa kos, na alb. “mullenja”. Ali, ako je on i sav naučni svet priznao to, ne priznaju albanske prišipetlje, koji – iako nemaju pojma o etimologiji – povedeni svojim šovinizmom i najslepijim rasizmom, nastojali su na sve moguće načine da ospore tu etimologiju i da Kosovu nađu jednu novu, bezdrugo albansku etimologiju, kako to čine i sa Kosovskim bojem i Milošem Obilićem, pa i dinastijom Nemanjić, koje nam bezočno prisvajaju i svakako nastoje da ih prikažu kao “autohtono” albansko.

U njihovoj odiseji da pronađu Kosovu neku albansku etimologiju, povezali su je sa albanskim apelativom kosë = „kosa, oruđe rada“, ali im E.Çabej to ne prihvati: on im nedvosmisleno reče da ta albanska reč – kosë – vodi poreklo iz srpskog jezika i da nema veze sa toponimom KOSOVO.

Veliki albanski falsifikator istorije, akademik, prof. dr Skender Rizaj, u njegovom “delu” KOSOVA GJATË SHEKUJVE, Priština 1982, str. 273 – “veruje da istinito poreklo ove reči nalazi se pre u ilirskom ili u tračanskom, negoli u srpskom jeziku”. Ali, kako priznaju i sami Albanci, i u samoj Albaniji ima mnogo slovenskih toponima, pa i toponim Kosovo: tako se naziva jedno selo blizu Ðirokastre! Jedan drugi albanski “istraživač”, Muharrem Carabregu, nastojava da izvede ime Kosovo od jednog ilirskog korena kasa, koji znači “duboka dolina” i albanske reči va (Gjeo i hartolinguistika, str. 236)”. Sve je ovo poznato N.Malcolm, pa – na kraju svega ovoga (u fusnoti, a ne u tekstu!) – dodaje : « ovo je dosta neubedlivo ».

Najnovije epohalno « otkriće » učinio je Albanac Preljoc Margiljaj 2001. godine, koji je pronašao da etimologija toponima KOSOVO potiče od albanske reči kos = « kiselo mleko »24). Nema sumnje da od ukiseljenih mozgova ne možemo ništa drugo ni očekivati do ukiseljene etimologije. U ovim « naučnim » poslovima prednjače « komunisti », kao što je konkretno Dimitar S. Šuterići.

U Albaniji, u oblast Golobrdo, nastanjeno i dan-danas ekskluzivno od slovenskih Makedonaca, nalazi se selo KOSOVRAST, koje potiče od KOSOV HRAST, a koje na srpskom i makedonskom jeziku znači « hrast ptice kos ». Na albanskom nema nikakvo značenje, ali se ne isključuje mogućnost da se Preljoc Margiljaj popeo na tom hrastu i tamo, dok je čuvao koze, pio (ili jeo!) kos =  « kiselo mleko » i pisao njegovu knjižurinu ILIRI SU GOVORILI ALBANSKI – ALBANCI GOVORE ILIRSKIM JEZIKOM.

Albanci za Kosovo nikada nisu imali svoje ime. Oni su upotrebljavali i upotrebljavaju isključivo ovo srpsko ime, koje su bez sumnje uzeli od Srba, dolaskom u tu oblast.

Toponim DARDANIJA (koji su Albanci uzajmili iz antičke literature, znači nisu nasledili nikakvom narodnom genealoškom tradicijom!) nema nikakve veze sa « albanskim » apelativom DARDHË = « kruška », kako pretendiraju akademičari Albanije25), sa njima i N.Malcolm (!), jer su nazvali tako Kosovo – D A R D A N I A – Dardanci antičkog doba, prema imenu svog boga DARDANOS26), što je u poslednje vreme priznao i albanski akademik prof. dr Mark Krasnići.27)

Makrotoponimija Kosova je čisto srpska i kod samih Albanaca, gde je prešla, svakako, posredstvom srpskog jezika. Za primer navodim:

 

Bajgora, Bujanovac ;

Cërna Gora, Cërna Reka ;

Çiçavica ;

Drenica,  Duboviku ;

Fushë Kosova (kalk stvoren prema srpskom KOSOVO POLJE);

Glina, Gllogovaci, Gilani, Gollaku, Graçanica, Gryka e Kaçanikut (kalk stvoren prema srpskom KAČANIČKA KLISURA);

Ibari ;

Janjeva ;

Kaçaniku, Kamenica, Kllokoti, Komorani, Kopaoniku, Kosova, Koznica, Kriva Reka;

Lepenica, Lipjani, Luboteni ;

Llapi ;

Malisheva, Mitrovica, Morava ;

Novo Bërdo, Novi Pazari (preferišu turski JENI PAZAR, a preveli su i na svoj jezik PAZARI I RI, neki su ga štoviše prekrstili i u DUKAGJINI) ;

Obiliqi ;

Podujeva, Prekorupa, Presheva, Prishtina ;

Remniku, Ribniku ;

Sitnica, Sërbica (za vreme Drugog svetskog rata albanski okupatori su je albanizirali u SKENDERAJ, prema njihovom nacionalnom heroju Skenderbegu), Suhareka ;

Tregu i Ri (kalk stvoren prema srpskom NOVI TRG), Trepça ;

Uroshevaci (Albanci preferišu tursko ime FERIZAJ!);

Vitinje, Vuçitërni ;

Zveçani ;

Zhegra i dr.

 

Tako je i sa makrotoponimijom Metohije, počevši od imena pokrajine (koje potiče od vizantijskog apelativa METOHION = « zemlja crkve », ali koji je prešao kod Albanaca preko srpskog jezika, a ne preko grčko-vizantijskog), pa preko imena gradova sve do imena reka, dolina i planina.

Toponim METOHIJA (na albanski METOHI-METOHIJA) prešao je iz crkveno-vizantijskog jezika u crkveni srpski jezik i od ovoga u sâm jezik srpskog naroda. Od Srba su ga uzeli Albanci, pošto oni nisu imali svoju crkvu, ali ga u poslednje vreme sve češće zamenjuju toponimom RRAFSHI I DUKAGJINIT (= Dukađinsko polje), što svedoči da su albanski stanovnici te pokrajine, uopšteno, sišli tu iz Dukađina28), pokrajina koja se nalazi ispod reke Drim, Severna Albanija, nazvana tako u XVI veku po imenu porodice DUKAÐIN, koja je tamo vladala od XIV veka do dana pada pod tursku okupaciju. Porodica Dukađin je nemačkog porekla, g. Malcolm!

Evo nekoliko makrotoponima i hidronima srpske pokrajine Metohije, koji su u upotrebi kod Albanaca, a koje su oni uzeli od Srba:

 

Bellopaq, Bistrica (Pećka sa pritokama Jelenačka Bistrica i Bjeluha, Dečanska sa pritokom Kožljarska Bistrica, Loćanska Bistrica, Prizrenska Bistrica sa pritokom Manastirička Bistrica, Bjelopoljska Bistrica, Zagrmljanska Bistrica, Brestovička Bistrica, Suhogorska Bistrica), Bjeshkët e Namuna (kalk stvoren prema srpskom PROKLETIJE) ;

Cërna Reka (albanski šovinisti je falsifikuju u CARALEVA, što više i u ERNALEVA!) ;

Čičavica ;

Deçani, Dragashi, Drenica, Drini i Bardhë (kalk stvoren prema srpskom BELI DRIM), Dushanovaci (u poslednje vreme velikoalbanski separatisti počeli su da albaniziraju ovaj toponim u DUSHKAJË= « žbunje ») ;

Glaviçica, Goleš, Gora;

Gjakova (=Djakovica), Gjurakovci ;

Hvosno ;

Istog, Isniq ;

Jablanica, Jezerca, Juniku ;

Kieva, Klina, Коprivnik, Koritniku, Коznik ;

Ljubižnja ;

Millanovci, Mokra Gora ;

Nerodimla ;

Opoja, Oshlaku ;

Pashtriku, Peja (=Peć: засељa Peći Crni Vrh, Stlpezi (Ступ), Trebović, Goražda Vas (Гораждевац), Nakla Vas (Накло), Čelpeci (Челопек), Labljani, Žutoglavi), Podgora, Podrimla, Prizreni (u poslednje vreme počeli su da albaniziraju ovaj toponim u THERANDA) ;

Rahoveci, Ratishi, Raushiqi, Ribnica, Rubnik, Rugova, Rusolija ;

Slano Polje, Suha Reka, Sušice ;

Shtedin, Shtimla ;

Tmasti Gvozd, Toplluga, Тrava, Тrepetnik, Trnava ;

Ujezdna ;

Vellakut, Vitomirica, Vollujak i dr.

Zatrič ;

Zhleb…

Antički toponim MONS SCARDUS u srpskom jeziku je dao ŠAR PLANINA, dok albanska dijaspora Metohije (na drugoj strani i albanska dijaspora Makedonije!) nazivaju tu planinu MALI I SHARRIT, što je opet jedan kalk izgrađen prema srpskom toponimu.

Treba znati i to da Albanci, pre simbioze sa Slovenima Balkana, nisu imali glas Š (= albanski SH)29). Albanski filolog prof. Redžep Ismaili priznaje da su ovaj glas Albanci uzeli od Slovena30). A ovo znači da su Albanci i toponim SHARR uzeli od Srba. Drukčije ne bi ga imali tim oblikom, sa SH–. Koliko za primer spominjem toponim Mirdite KASHNJET, koji prema Albancu prof. dr Aleksandar Džuvani i akademiku E.Čabeju potiče od latinskog CASTAGNETUM31). U okolini grada Shkoder (Skadar) imamo toponim POSTRIBA, koji prema prof. dr Norbert Joklu potiče od latinskog POSTRIPAM32). Postavlja se pitanje: Zašto latinska grupa suglasnika ST u Mirditi daje SHT (= ŠT), dok u Shkoder (jedan od glavnih gradova sadašnje Albanije, ali koji je sve do turske okupacije bio prestonica Crne Gore!) ostala je grupa ST? Albanci su se nastanili u Mirditi u XI-XII veku i živeli tu u simbiozi sa Slovenima u periodi transformiranja glasa S u SH (= Š). U oblasti Postriba oni dolaze kasnije, u periodi kada je prestala transformacija glasa S u SH. Isto tako posle prestanka te transformacije oni, Albanci, dolaze i u okolini Prizrena, gde od Srba uzimaju reči onako kako ih ovi, Srbi, imaju: reči sa S (HRASNICA > KRASNIQE) čuvaju glas S i reči sa Š (ŠAR – SHARR) čuvaju Š (= SH). Glasovna promjena S>SH je sinjifikativna za period, vreme kada su Albanci vršili svoju ekspanziju iz Mata prema reci Dim.

Nema sumnje da se ovo ponavlja i kod mikrotoponimije, iako je ova, kako se zna, pokretlivija, nestabilna. Vremenom ona se potčinjava promenama, a u vezi sa promenom stanovništva. Za svo vreme boravka Srba na tim prostorijama i mikrotoponimija je bila srpska. Posle zamene Srba sa Albancima, i mikrotoponimija je počela da se menja. Kako oblasti Kosova i Metohije nikada nisu ostale bez srpskog življa, i poret najmonstruoznijeg tretmana kojem su bili izloženi ne samo od turskih okupatora, već i od samih pridošlih Albanaca, to se i srpska mikrotoponimija u znatnoj meri sačuvala.

Svi  ovi  srpski  toponimi,  sa  izuzetkom  kalkova  koje spomenuh, bili  su  i  jesu u upotrebi od Srba. Danas su oni u upotrebi i od Albanaca.

Prisvajanje srpskih toponima od Albanaca svedoči da su Albanci došli kasnije na Kosovo i u Metohiju. Da stvar stoji obrnuto, da  su  Srbi  došli  kasnije,  kako  se pretendira od Albanaca, imali bismo jedan obrnut, suprotan fenomen: prisvajanje albanskih toponima od Srba. Aktuelno ne samo da nemamo taj fenomen, već ni sami Albanci nemaju svoje stare toponime, kojima bi dokazali barem da su tu pre Srba, ako ne i da su genealoški sledbenici Dardanaca. Konkretno, oni ni za Kosovo i Metohiju nemaju neko svoje staro ime, iz vremena pre turske okupacije, još manje pre dolaska Srba.

 

ZAKLJUČAK

 

Znači – imamo 7 striktno naučnih argumenata i dokumenata kojima se dokazuje da Albanci nisu meštani, autohtoni, ni u Srbiji (Kosovo i Metohija), ni u Makedoniji, ni u Crnoj Gori, ni u Grčkoj, već da su tu došli iz pokrajina i gora današnje Albanije, gde isto tako nisu autohtoni, ali to nije objekat ove studije:

 

1. Arhivska dokumenta, dokazuju da su Albanci u Jugoslaviju i u Grčku došljaci, pretežno posle turske okupacije.
2. Plemenska pripadnost Albanaca na teritoriji Jugoslavije (Srbija, Makedonija i Crna Gora) dokazuje da su oni poreklom iz Albanije.
3. Prezimena Albanaca jugoslovenskih republika dokazuju njihovo poreklo iz Albanije.
4. Jezik – dijalekat kojim govore Albanci Jugoslavije svedoči da su poreklom iz Albanije.
5. Običaji i tradicije Albanaca Jugoslavije svedoče da su oni tu došljaci iz Albanije.
6. Ime G E G A, koje nose Albanci Jugoslavije, svedoči da su poreklom iz Gegnije, pokrajina Centralne Albanije.
7. Toponimi Jugoslovenskih pograničnih oblasti prema Albaniji, posebno makrotoponimija Kosova i Metohije, svedoči da su tu Albanci došli posle Slovena (Srba, Makedonaca i Crnogoraca), pretežno posle turske okupacije.

 

Ja mogu navesti ovde i mnoge druge činjenice, argumenta i svedočanstva, koja dokazuju da Albanci u Srbiji (Kosovo, Metohija), u Crnoj Gori, Makedoniji i Grčkoj nisu meštani, ponajmanje autohtoni. Oni su tu došljaci, dijaspora, emigranti, ali posle Slovena (Srbo-Crnogoraca i Makedonaca), odnosno posle Grka. Mislim da su navedenih sedam argumenata dovoljni da se konačno ubedimo da su Albanci naselili te oblasti pretežno posle turske okupacije, instalirajući se na ognjišta Srba, Makedonaca, Grka i Crnogoraca, ubijenih, progonjenih, ili iseljenih, zahvaljujući turskom oružju i turskoj administraciji, turskom okupatorskom teroru, koji je favorizirao Albance svakako, i verski i saveznički (Albanci su pretežno muslimani kao i sami Turci!). Do poslednjeg časa turske okupacije Balkana, Albanci su bili njihovi najverniji i najodaniji saveznici, uvek isučena sabla turskih okupatora i islama, muslimanskog fundamentalizma i terora.

Na kraju : ARGUMENTA PONDERANTUM, NON NUMERANTUM !33)

Kako vidite, za ovo moje pretendiranje, za moje teze i konstatacije, ja se ne oslanjam isključivo na moja istraživanja, ili samo na istraživanja jugoslovenskih i grčkih naučnika, pa ni samo na istraživanja i konstatacije stranih, svetskih naučnika, nemačkih, engleskih, fracuskih, austrijskih, italijanskih i dr., koji su rekli i kažu istu stvar kao i ja. Za tezu mojih pretendiranja oslonio sam se pretežno i namerno na priznanja, na izjave samih albanskih naučnika, koji, nolens – volens, indirektno ili i direktno, počeli su da priznaju i sami ove činjenice i ovu istinu.

I pored toga, oni nastavljaju da udaraju u bubnjeve njihove autohtonije. Njihov akademik, prof. dr Mark Krasnići i dan-danas nastavlja da urliče :

 

« današnji Albanci svukud na Balkanu žive na teritoriji svojih predaka i ova činjenica, sama od sebe, svedoči jasno za njihovu autohtoniju ».34)

 

Sasvim je pozitivno što albanska nauka, iako vrlo polako, sa velikim grcajima i uzdržavanjem, najzad čini preokret od prednaučnih romantičnih stavova prema stvarnosti i goloj istini, sasvim naučnoj, što joj služi na čast i što će je povesti u pravcu dobrog sporazumevanja i konstruktivnih rešenja svih problema, u nacionalnim i međunarodnim okvirima, onako kako je to pravedno, onako kako je to za naše narode, za narode čitavog ovog rejona, Balkana, Evrope i sveta, dobro i preporučljivo.

 

Zatvor u Burelju,

Albanija, 7. decembra 1975.*

__________________

1) Ovo pretendiranje Albanci su izrazili i nastavljaju da izražavaju svukud. Skoro nema tog članka, bio on umetnički ili naučan, bez jednog takvog pretendiranja. Šta više uneli su to i u FJALOR I GJUHES SE SOTME SHQIPE (=“Rečnik današnjeg albanskog jezika“),- Tirana 1980, str. 73, kol. II, kod glasa AUTOKTONI. Ovaj REČNIK je službeno izdanje Akademije Nauka Socijalističke Narodne Republike Albanije, Institut jezikoslovlja i književnosti.

2) Reč je za Republiku Makedoniju, koja je sastavni deo Jugoslovenske Federacije. (Ovo je napisano 1975. – Prim. Red.)

3) BUROVIĆ, Kaplan: Albanci nisu autohtoni, Albanci nisu Pelazgi, Albanci nisu Iliri,- tri studije, sve tri već objavljene na ovom sajtu – ISKRA, 2015-2016.

4) BUROVIĆ, Kaplan: Ekspanzija Albanaca,- studija, imate je u izdanju sajta ISKRA.

5) AKADEMIA E SHKENCAVE E RP TË SHQIPËRISË – Instituti i Historisë: BURIME TREGIMTARE BIZANTINE PËR HISTORINË E SHQIPNISË (shek. X-XV),- Tirana 1976, str. 336.

6) Iden: str. 221, beleška 23.

7) MALCOLM, Nöel: KOSOVA,- drugo izdanje, Tirana 2001, str. 142-3.

8) BAŠVEKALET ARŠIVI, Istambul: DEFTERI MUFASSAL LIVA-I DUKAGIN, Br. 499, godina 1570.

9) PULAHA, Selami: Qëndresa e armatosur e popullit shqiptar kundër sundimit osman nga fundi i shek. XVII – fillimi i shek. XVIII, nën dritën e të dhënave të dokumenteve osmane,- časopis STUDIME HISTORIKE Br. 3, Tirana 1980, str. 142.

10) ÇELA, Elira: Feja dhe e drejta zakonore,- časopis DRETËSIA POPULLORE, Br. 1, Tirana 1988, str. 68.

11) ÇEGRANI, Nafi: BALLË PËR BALLË ME VDEKJEN,- Tirana 2000, str. 20.

12) SULÇA, Nijazi: RRËFIMET E AXHËS,- Ankara 2003, str. 5.

13) UNIVERSITETI SHTETËROR I TIRANËS – Instituti i Historisë: HISTORIA E SHQIPERISË,- tom I, Tirana 1959, str. 393.

14) ÇABEJ, Eqrem: Problemi i vendit të formimit të gjuhës shqipe,- raport, održan 1972. godine u Tirani, na Prvoj Skupštini ilirskih studija, objavljen u delu KUVENDI I I STUDIMEVE ILIRE,- tom II, Tirana 1974, str. 26.

15) Dobro bi bilo da za ovo vidite pripovetku ALBANAC SA JEDNOM NOGOM, koju sam objavio na albanskom jeziku u časopisu YLBERI God.II, Br. 2-3, Ženeva 1994, str. 10. Iako umetnička stvar, ona sasvim jasno govori o tome dokle su stigli Albanci u njihovoj ekspanziji.

16) MALCOLM, Noel: cit. delo, str. 10.

17) Koliko za primer, navodim vam Albanca Nafi Çegrani, iz sela Čegrane u Makedoniji, okolina Gostivara, koji je objavio knjigu BALLË PËR BALLË ME VDEKJEN,- Tirana 2000, gde nam iznosi istoriju njegovih predaka i otvoreno kaže da su oni došli tu, u Makedoniju, iz Albanije, iz oblasti Mata.

18) AKADEMIA E SHKENCAVE E RPSSH: FJALORI ENCIKLOPEDIK SHQIPTAR, cit. delo, str. 539, kol. II.

19) BUROVIĆ, Kaplan: E FOLMJA E ULQINIT,- dijalekatska monografija, Lušnje (Albanija) 1969. Štampana su svega deset primeraka, od kojih jedan čuva autor u svojoj arhivi, a drugi čuva docent Universiteta u Tirani Jorgji Gjinari, koji je ovoj studiji bio i naučni rukovodilac. Ostali su primerci u ruke raznih osoba. Ovom je studijom K.Burović branio na Universitetu u Tirani 1969. svoju drugu diplomu.- Prim. Red.

20) Potanko o ovome možete videti kod DINI, Gëzim: Akademiku Resuli asht diplomue në Universitetin e Tiranës,- revija YLBERI God. VI. Br. 7, Ženeva 1998, str. 41.

21) AKADEMIA E SHKENCAVE E RPSSH: FJALORI ENCIKLOPEDIK SHQIPTAR, cit. delo, str. 539, kol. II.

22) Iden: str. 308, glas GEGËRIA.

23) Iden: str. 308, glas GEGËRIA.

24) MARGILJAJ, Preljoc: ILIRI GOVORE ALBANSKIM – ALBANCI GOVORE ILIRSKIM JEZIKOM,- Podgorica 2001, str.81.

25) AKADEMIA E SHKENCAVE E RPSSH: FJALORI ENCIKLOPEDIK SHQIPTAR, cit. delo, str. 396, kol. II, glas ILIRËT.

26) BUROVIĆ, Kaplan: Toponimi DARDANIJA,- časopis YLBERI God. I, Br. 1, Ženeva 1993, str. 13-14. Drugo izdanje na albanskom jeziku u zbirci studija ILIRET DHE SHQIPTARET,- Ženeva 1994, str. 21-26. Na srpskom jeziku, po prvi put, ova je studija objavljena u mojoj zbirci STVARNOST I ALBANSKE ILUZIJE,- Ženeva 2000, str. 36-46; zatim u zbirci studija DARDANIJA, Ženeva 2004, i drugde.

27) KRASNIQI, Mark: GJURMË E GJURMIME,- Tirana 1982, str. 274.

28) Ovo, da su Albanci sišli tu, u srpsku Metohiju (postoji i albanska Metohija unutar samih granica današnje Albanije!) priznaju i albanski akademici, vidite citirani FJALORI ENCIKLOPEDIK SHQIPTAR, str. 213, glas DUKAGJINI.

29) BUROVIĆ, Kaplan: Periodizimi i historisë së gjuhës shqipe,- u delu ILIRËT DHE SHQIPTARËT, Ženeva 1994, str. 53.

30) ISMAILI, Rexhep: Mbi disa çështje të zhvillimit historik të sistemit fonetik të shqipes,- u KUVENDI I I STUDIMEVE ILIRE,- tom II, Tirana 1974, str. 152.

31) A.XHUVANI – E.ÇABEJ: PRAPASHTESAT E GJUHËS SHQIPE,- Tirana 1962, str. 39.

32) JOKL, Norbert: INDOGERMANISCHEN JAHRBUCH XX, VII, str.234.

33) Latinski: Argumenta treba meriti, vagati, a ne brojiti.

34) KRASNIQI, Mark: cit. delo, str. 329.

*) Ova studija objavljena je po prvi put na albanskom jeziku u sklopu zbirke Akademikovih studija ILIRËT DHE SHQIPTARËT (= ILIRI I ALBANCI),- Ženeva 1994.

Na makedonski jezik objavljena je u sklopu dela POTEKLOTO NA ALBANCITE,- Bitolj 2005, str. 87-121. Na engleski jezik je objavljena u sklopu dela WHO ARE ALBANIANS?,- Ženeva 2008, str. 175-197.- REDAKTOR.

Тагови: Албанци